Ég er insane ég er normie

Póstsending úr háloftadrossíu

Ég sit í flugvél, uppi í loftinu. Ég er að skrifa þetta á tölvuna mína á himninum. Ég er umhverfissóði. Það er vond lykt af mér. Ég er í sömu sokkum og í gær og skítugum skóm, langermabol sem ég er búinn að nota of oft frá síðasta þvotti. Hárið á mér er tætt, ég er með bólu á vörinni og hökunni. Ég rakaði mig síðast fyrir þrem dögum. Ég er ógeð. Ég svaf í einn og hálfan tíma og ég þarf á klósettið. Ég keypti mér svart kaffi og nikótínpúða - af indælli háloftafreyju. Algerlega vonlaus. Ekki bara ljótur og illa lyktandi heldur koffín og nikótínfíkill. Flugfreyjan heitir Viktoría. Hún er með greitt hárið, fötin hennar eru hrein og húðin hennar eins og nýslegin túskyldingur. Hún geislar af raunverulegri lífsgleði - hlær og brosir og tekur við tómum kaffibolla frá mér eins og það sé lífsins heiður. Mér líður eins og allir hérna séu varir um að ég sé dýr - að ég sé skepna. Svona eins og þegar maður sér fólk kaupa klósettpappír úti í búð og maður fyllist einhverri ógeðistilfinningu því maður getur ekki losað sig við ímyndina af þessari manneskju sem gangandi saursekk. Er hún alveg að kúka í sig? 

Ég er að fljúga heim frá Hollandi og ég veit ekki hvað kemur næst. Mig langar ekki að vera að fara, mig langar að vera í Hollandi bara aðeins lengur. Ég mæti eflaust aftur á næsta ári ef ég manifesta nógu vel. Ég er í dramakasti. Ég er fullviss um að þegar ég loksins næ að koma mér aftur til Hollands þá verði allir sem ég þekki þar búnir að flytja þaðan. Gengin út - komin með íbúð, maka og barn í einhverju smart Evrópulandi. Búin að gleyma að ég sé til. Komin með 10 ára plan. Hætt að tala illa um fólk, komin með brennandi áhuga á kaffiuppáhellingum og segja að fólk sé “smart í tauinu” án þess að vera kaldhæðin. Greyið Patrekur, hugsa þau. Hann hélt að hann gæti komið aftur og allt yrði eins. Hann er náttúrulega bara eins og hann er.

Allavega. Með því að flytja út… reyna að meika það… stækkar heimurinn og minnkar á sama tíma. Ótrúlega mikið sem mig langar að skoða, mig langar að kynnast öllum. Öllum sem eru til. Búa til ógeðslega mikið af vinasamböndum sem ég fer geðveikt intensely inn í. Ég er svín á teini. Elda mig til að fæða aðra <<<3 

Djók.

Það er svo vond lykt af skónum mínum. Mér er hugsað til bókar sem ég er að lesa. Það er að segja þegar mig langar að looka intellectual þá gríp ég í hana. Það gerist í svona klukkutíma á viku þegar ég reyni að sannfæra mig um að mér finnist ógeðslega gaman að gera eitthvað annað en að hanga í símanum og slúðra. Ég er ekki með bio á tinder því raunverulegu áhugamálin mín eru; chilla, hanga með vinum, borða góðan mat. Ég er normie íklæddur týpugæru. Ég elska magraritu og pilsner og lagið Water. Ég elska Beyoncé og ég finn engan sérstakan mun á góðosti og öðrum osti. Mér finnst matur bestur volgur, mig langar í prada tösku og mig langar í kærasta sem spilar golf og grípur fram í fyrir mér. Ég elska nocco og crossfit og ég fæ FOMO á þjóðhátið. 

Bókin heitir The Sex Life of the Foot and Shoe og er eftir William A. Rossi. Fyrsta setningin er “The foot is an erotic organ and the shoe is it’s sexual covering”. Ég er búinn með svona helminginn af bókinni og get ekki sagt annað en að ég sé imponeraður. Stóra táin er fallísk, bilið milli hennar og næstu táar er jónískt. Hann talar um að footfetish sé einhvern vegin skrifað inn í okkur sem dýrategund. Hann vitnar gjarna í háttsett fólk í skóbransanum án þess að gefa neinar vísbendingar um hvar þau vinna eða hvaða stöðu þau gegna, en öll segir hann þau segja að skóiðnaðurinn sé kynferðislegur í eðli sínu. Skór er G-strengur. Hann er kynæsandi út af því sem hann er ekki að sýna. Spennan að vita hvað er undir. Það er engin ástæða fyrir reimum nema kynferðisleg. 

Mér finnst tær ógeðslegar - sem mér finnst smá barnalegt en það er staðreynd málsins. Það sem ég elska við þessa bók er að hann velur sér bara einhverja narratífu og kemur með insane statements og keppir við að reyna að láta það meika sense. Einn daginn mun ég hafa hugmyndaflugið í að gera eitthvað svipað.

Það sem á daga mína hefur drifið þessa síðustu daga er að ég fór á sýningu með Ai WeiWei í síðustu viku. Mjög skemmtileg. Áhugaverð? Hann er popplistamaður og athyglissjúkur en stendur fyrir góð málefni. Hann er insane. Ég elska dramann og elska öfgarnar. Í mér, og honum og William A. Rossi og Viktoríu flugfreyju.

Ég er að fara að lenda en næsta innlegg langar mig að telja upp hvaða sýningar etc ég er búinn að vera fara á. Minnið mig á að tala um myndina Reality og Belgie Wildlife. Og Dutch Design Week. Og De Goot. 

Sjáumst þarna niðri. Á landi.